Driekwart jaar ben ik bezig geweest met een film. Samen met The Ambassadors. Die film is nu klaar. Hij moet alleen nog ondertiteld worden, dat gebeurt deze week.
Precies op het moment dat deze film bijna klaar was, zat ik het hele weekend op een andere planeet. Ik wist niet waarom, werd er gewoon ingezogen. Nu weet ik het wel. Afgelopen maandag had ik binnen een half uur geregeld dat er een tweede filmpje zou komen. Zo werkt het dus voor mij. Ik kan in een heel korte tijd bepaalde dingen doen en regelen. Dan is die energie of die wil zo sterk en dan voel ik dat zo heftig, dat ik van het een in het ander knal. Dus zo gezegd zo gedaan.
De volgende ochtend had ik een ruimte geregeld, dezelfde fabriekshal waar ik het werk voor Outdoor Stereo heb gemaakt. Ik had wel een klik met die eigenaar, vandaar dat ik hem wel kon bellen om te vragen of we daar konden filmen. Topkerel. Samen met Axel van Dijk heb ik daar een film geschoten. Ik weet zeker dat het een cool filmpje wordt, hij is waarschijnlijk klaar op dit moment wel klaar.
De reden voor dit tweede filmpje is dat ik nog een groepsexpositie in moest richten. Ik had daar nog helemaal geen werk voor. Ik heb natuurlijk honderden schilderijen liggen die ik ooit heb gemaakt, maar ik vind het niet zo spannend om daar werk uit te trekken en dat daar op te hangen. Ik maak liever waar ik me nu begeef. Daar ga ik liever mee aan de bak, dat klopt veel meer, dat is veel meer van nu. Ik dacht ook projectmatig. Ik wil meerdere elementen combineren. Ervoor zorgen dat die expo gevuld is, maar daarnaast bijvoorbeeld een van die doeken uitkiezen en daar een T-shirt van maken.
Ik heb dus eigenlijk van de druk die er op mijn schouders lag om een expositie te vullen, een feest gemaakt. Zo heb ik het ervaren. In plaats van denken: ‘jeetje ik moet nog een heleboel doeken maken voor een expositie’, dacht ik: hoe kan ik er een soort happening van maken waar nog veel meer in zit. Dat is dan bijvoorbeeld de kick die ik krijg om er een project van te maken, iemand erbij te vragen die het gaat filmen, die het begrijpt. Dat is in dit geval Axel van Dijk.
Aan de ene kant ben ik dus driekwart jaar met een filmpje bezig geweest, maar kan ik in een paar dagen tijd ook een cool filmpje krijgen. Ik vind het fantastisch, dan kom ik weer helemaal tot leven. Ik weet niet precies wat ik ermee ga doen. Het komt in ieder geval op de digitale snelweg en als het goed is gaat het dan zijn eigen leven leiden. Als het niet goed is niet. Zo simpel is het.
Het filmpje van Axel zal waarschijnlijk wat rauwer zijn dan die van The Ambassadors. Er zit een verhaallijn in die van The Ambassadors. Daar wil ik mee bereiken dat als iemand in Australië dat filmpje ziet, diegene dan een heel goed beeld krijgt van wie ik ben als kunstenaar. Dat is wel geslaagd volgens mij. Hij moet nog ondertiteld worden, maar hij gaat zeker getoond worden. Het filmpje van Axel is meer actie.
Het is een vervolg op het verhaal van vorige week, over mijn masterpiece. Volgens mij heb ik daar zaterdag de laatste hand aan gelegd. Ik heb daar 13 dagen heel veel ingestopt. Ik moest ook iets kwijt en dat ik heb met die film met Axel kunnen doen.
(Tekst: Miranda Huibers)