Wat voor plaats neem je eigenlijk in bij mensen die je niet kent door middel van je beeldtaal?
Een tijdje geleden namen twee mensen contact met me op via email. Ik kende hen niet, maar ze hadden al een aantal jaar werk van mij in huis hangen. Dat was een cadeau van hun ouders en was in de loop der jaren erg belangrijk geworden in hun leven. Binnenkort gaan ze trouwen. In plaats van een trouwring wilden ze een figuurtje van mij op hun onderarm laten tatoeëren. Dat is natuurlijk heel bijzonder.
Die simpele figuurtjes die ik maak is het werk dat hen het meest aanspreekt. Het is best moeilijk om een heel krachtig, simpel figuurtje te maken. Ik maak die vanuit een soort flow. Hoe simpeler het figuurtje, hoe raker hij moet zijn. Er moet balans in zitten. Ik denk er niet over na als ik ze maak, want dan wordt het sowieso niks. Het komt puur uit mij. Ik wist al dat ik een stuk of 25 tot 40 figuurtjes moest maken, zodat die ene ertussen zou zitten. Eigenlijk twee, want ze hebben allebei een andere tekening. Ik had voorgesteld om zelf de juiste te kiezen, maar ik stel wel eens vaker iets voor en dat gebeurt dan allemaal niet, dus toen ik al die 40 figuurtjes af had werd me duidelijk dat zij er zelf een moesten kiezen. Het is voor hen; zij moeten er wat bij voelen.
Ineens werd ik me bewust van wat dat tekenen van die simpele figuurtjes inhoud. Het is nu een uiterlijke bevestiging van twee mensen die zeggen dat ze van elkaar houden. Hoe bizar is dat? Ik zie nu hoe ver dat kan gaan. Daar sta ik zelf niet bij stil, want elke dag zit ik met mijn energie bij mijn laatste kunstwerk. Nu blijkt dus dat ik al een aantal jaar aanwezig ben in het leven van twee mensen die ik niet persoonlijk ken. Als ik puur kijk naar mij als figuurtjesmaker vind ik het ontzettend bijzonder dat zij in plaats van trouwringen een tatoeage van mijn tekening laten zetten.
Misschien sluit het wel aan bij het vorige blog. Het gaat niet om het plaatje, maar om de bevestiging van die twee mensen. Die symboliek van die bruiloft willen ze met mijn beeldtaal delen. Misschien dat dat ook meer mijn kunst is. Het is misschien meer hoe ik mijn kunst beleef en hoe anderen mijn kunst beleven: dat je het kunt delen. Ik merk dat veel mensen kunnen praten over mijn beeldtaal, terwijl ik voor mezelf merk: ik ben dat gewoon. Stel dat mijn werk morgen ineens in een heel belangrijk museum hangt, doet dat me minder dan de gesprekken die ik met mensen voer over wat mijn werk met hen doet.