Eigenlijk ben ik een beeldenmaker die al vanaf het begin heel erg veel met kleur werkt, maar nu pas doet kleur wat met me. Daar ben ik over na gaan denken. Wat is het verband tussen kleur en mijn leven? Ik heb het idee dat het met de kinderen te maken heeft. Kinderen werken heel primair en ik werk weer heel primair met hen. Misschien is het wel de mix van mijn ervaring met die kids en de positieve instelling waarmee ik situaties tegemoet treed. Eigenlijk heb ik het nog nooit eerder gezien. Op de een of andere manier komt het nu bij me binnen. Voorheen was ik er onverschillig over.
Het is niet zozeer de kleuren die kinderen gebruiken, het is meer hoe kinderen zijn ten opzichte van volwassenen. De openheid, de simpelheid en de directheid van kinderen, dat ervaar ik als kleur. De blijdschap die daar in zit ervaar ik als kleur. Er is natuurlijk niks mis met een zwarte, klare lijn. Dat vind ik nog steeds magisch mooi. Het zal iets persoonlijks zijn wat bij mij is aangeboord de laatste tijd.
Maar waarom dan niet vorig jaar of dat jaar ervoor of tien jaar geleden, waarom nu pas? Ik zei steeds over mijn werk ‘dit is gewoon wat er uit komt’. Iemand zei tegen me: de crisis is over. Dat was zijn commentaar op mijn kleurverhaal. Maar misschien is het overleven in de kunst wel naast me neergelegd. Mijn drive is nog net zo groot, net zoals mijn inspiratie: het leven zelf. Ik ben gesetteld geraakt in de kunst. Ik ben volledig gesetteld geraakt in al die jaren met wat ik doe. Misschien stap ik nu bij het rijtje mensen die ervan genieten. Dat heb ik eigenlijk nog nooit kunnen doen. Ik heb nooit kunnen genieten van mijn eigen pad. Ik was altijd ontzettend gemotiveerd, nog steeds. Er was altijd alleen maar die passie en die drive om te gaan. Genieten zat daar absoluut niet bij en misschien is dat wel de connectie met die kids. Maar ook dat wat ik de laatste tijd nog meer met mijn kunst doe: het meer geven aan iets positiefs, goede doelen bijvoorbeeld. Dat kan een groot doel zijn, maar ook een klein doel in het leven van iemand. Ik kan wel zeggen dat het voor mij nieuw is om in kleur te zijn. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb ook meteen mijn garderobe aangepast.
Maar laat ik nou mezelf zien, door mijn gekleurde kleren. Laat ik nou een bepaald sentiment zien met mijn doeken of is het gewoon een proces? Op mijn pad. Ik weet het niet.
Ik kan niet ontkennen dat het met mijn positieve, krachtige toekomstbeeld te maken heeft.
Ik ben me heel erg bewust van waar ik nu sta. Dat is heel veel vreugde, delen met de kids en dat ook weer willen delen met de wereld om mij heen. Wat er op mijn pad komt, dat maakt me rijker. En dat vertaalt zich waarschijnlijk in die kleurenmassa. Je kiest ervoor om te delen en er komt een stukje kleur voor terug. Je moet toch wel van behoorlijk negatieve huize komen wil je zeggen van ‘hey, dat klinkt beroerd’.
(Tekst: Miranda Huibers)