Eens in de zoveel tijd word ik een bepaalde vibe ingezogen. Het is alsof ik op een andere planeet ben. Het voelt misschien een beetje als een verslaafde. De prikkels die je normaal gesproken in je leven krijgt voel je even niet. Je bent prikkelloos. Ik ben dan nog steeds dezelfde gozer, maar afgestompt, contactgestoord.
Ik denk dan ontzettend veel na. Om me heen kijkend zie ik ineens hoeveel werk ik al gemaakt heb bijvoorbeeld. Gek genoeg heb ik de afgelopen twee dagen heel veel gemaakt. Evengoed raak ik nog geprikkeld van een nieuw werk. Terwijl ik dat doe vind ik het nergens op slaan dat ik het doe. Ik zit er nu dan ook middenin, in die vibe. Wat ik ook doe, het maakt allemaal niks uit. Tegelijkertijd kijk ik naar een werk dat ik gister gemaakt heb, dat haalt me er op een of andere manier ook weer uit. Het is een soort gesprek met mezelf, maar het is niet genoeg. Het is gewoon de wetenschap dat ik niet alles kan. Ik kan niet alles maken, ben beperkt, maar daar zit ook mijn rijkdom en vrijheid in. Tijdens dit soort dagen ervaar ik die vrijheid alleen niet.
Ik heb allemaal schilderijen gemaakt, maar ze liggen hier maar, of zo. Ik doe een soort graffiti, alleen dan niet illegaal. Op een of andere manier douw ik iedereen vol met mijn werk. Het is zo nodig dat ik dit doe voor mij en dan stapelt er zich van alles op, al dat werk. En het zijn er ook zo veel. Ineens zie ik wat ik allemaal doe en dat dat niet ophoudt. En dat dat na 23 jaar nog steeds niet ophoudt. Het gaat maar door. Dat ik niet gek word van mezelf. Waarom stop ik niet gewoon? Ik heb toch genoeg tekeningetjes gemaakt?
Het lukt niet om het goed te omschrijven. Het is niet positief of negatief. Ik voel me heel erg in mezelf gekeerd zonder geluks- of ongeluksbesef. Het is er gewoon, kan er ook heel erg van genieten. Vanmorgen zag ik bijvoorbeeld een figuur dat ik had gemaakt, dat mij inspiratie gaf voor een volgend ding. Het zette me aan het werk. Een genietmomentje van 0,3 seconden. Zo weinig. Voor de rest is het de hele dag werk maken, maar ook een beetje afgestompt zijn. Dan zit ik heel erg in mijn kop.
Voorheen zouden mijn ouders zeggen: ‘wat ben je toch stil? Wat gaat er toch in je hoofd om?’ dat is de vraag die ik mijn jeugd heel vaak heb gekregen. Ik kon het niet vertellen. Ik probeer in ieder geval te delen waar ik wel eens zit. Ik ben ook gewoon een karakter en heb iets waardoor ik eens in de zoveel tijd in mezelf gekeerd raak. Ik maak altijd weer op tijd contact met de wereld. Dat is de balans die ik heb. Het verbaast me eigenlijk. Ik vind het wel altijd interessant om te zien wat voor werk ik dan maak in die periode.
Vroeger duurde die periodes een week ongeveer. Dat je moeilijk contact kunt maken met iemand is natuurlijk best wel vervelend. Die periodes zijn minder lang geworden, omdat ik ze herken. Normaal zou ik me helemaal sufwerken, zou ik een nieuw plan in mijn hoofd krijgen en diezelfde dag moet dat plan zich verwezenlijken. Het is gekkenwerk, maar best wel veel jaren heb ik dat zo gedaan. Dan was ik aan het vliegen, niet normaal, en uiteindelijk stortte ik neer. Daar had ik dan gerust wel wat mee bereikt, maar niet meer dan dat. Het klopte niet helemaal. Nu kan ik ook zeggen: ‘het is weer zover, ga maar even niks doen’.
(Tekst: Miranda Huibers)