Het plan was om te gaan schilderen en tekenen met kinderen op scholen, voor stichting Saïda. Taxichauffeur Amr bracht ons naar een soort regionaal Ministerie van Onderwijs. Alles moest officieel geregeld worden. Daar aangekomen was het een drukste vanjewelste. Dat was al een hele belevenis. Het voelde alsof we een paar jaar terug in de tijd gingen. De man die de besluiten nam zat in pak aan zijn bureau, waar een naambord op stond. Daar omheen zaten allemaal mannen en vrouwen. Ik zat daar met Cindy, Levi en Amr, die ook onze tolk was daar.
We moesten de rollen met tekeningen laten zien, die we mee hadden genomen. Daar stonden natuurlijk allemaal tekeningen op die zijn gemaakt door kinderen uit Bergen en Hoorn. Ze snapten er niks van, dus Amr legde uit wat mijn bedoeling was. We kregen een negatief antwoord: het was een soort proefwerkweek, dus deze week konden we op geen enkele school terecht.
In plaats van dat ik het erg vond, verzon ik direct een alternatief. Eerder die week had ik met Amr een gesprek over het complex waar wij zaten. Een complex van 10 km lang met alleen maar 5-sterren resorts. Toen we op een dag de poort uitreden zei hij: “Mooi, hè?”
Ik vertelde hem dat ik er geen fuck aan vond. Dat vond ik ook echt. Gewoon plastic, uit de woestijn opgebouwd, zonder ziel. Zij zijn er natuurlijk heel trots op dat ze het toerisme opgebouwd hebben, dat snap ik ook. Ik zei dat ik wel eens naar zijn huis zou willen. Daar keek hij wel een beetje van op. Die dag hebben we daar gegeten. Vanaf dat moment ben je in the family of zo. Dat gaat echt wel anders dan hier. Vanaf dat moment hoef je maar iets te vragen en ze doen het.
Ik sprak met hem af dat ik daar een muurschildering zou maken en dat gaf ook de kans voor een alternatief voor die scholen. Het gaat natuurlijk niet om die scholen, maar om de kinderen.
Ik heb tegen Amr gezegd: “Ik heb nog een stuk of 5 doeken voor stichting Saïda. Ik wil graag bij jullie in huis een muurschildering maken en dat wil ik samen doen met de kinderen, maar ik wil dat zij eerst op die doeken voor stichting Saïda gaan tekenen, dus kan jij wat kinderen uit de buurt regelen? Niet gelijk, maar als ik halverwege ben met die muurschildering.” Dus zo gezegd zo gedaan. Dat gaf me ook wel rust. Want het ene lukte niet, maar ik had ineens voor mezelf een soort van vrijheid gecreëerd. Na twee weken niet tekenen, mocht ik weer lekker aan de bak. En niet in een officiële omgeving, maar lekker bij iemand thuis. Ik voelde me daar wel goed, vond het lieve mensen.
Toen ik op de helft was, kwamen er een stuk of 6 kinderen. Dus heb ik die doeken uitgerold. Die kinderen heb ik gewoon lekker gelaten. Die school heb ik niet meer gesproken. Dat had geen zin, vond ik. Ik heb gewoon wat anders geregeld.
Wat ik heel erg mooi vond, is dat ik in het echte leven terecht ben gekomen. Bij een gezin. Het was helemaal ok. Ik zag gewoon gelukkige mensen. Ze hebben elkaar, het koffiehuis, te eten. In denk dat zij daarin meer warmte en geluk ervaren dan wij. Ik heb heel veel warmte ervaren van die superlieve mensen. We hebben een heel mooie tijd gehad. Wat die kinderen betreft: ik zie geen verschil in kinderen hier en daar. Kinderen zijn kinderen. Het was een mooi reis en een mooie ervaring.
Ik vroeg Amr of hij onder mijn tekening in het Arabisch neer wilde zetten: samen de wereld een stukje mooier maken. En dat deed hij.