Alles van de laatste tijd valt samen in het doek dat ik nu aan het maken ben. Dat merk ik, dat voel ik. Vorige week rolde ik 4,5 meter doek uit, dat is ongeveer de lengte van de muur in mijn atelier. Voor ik het wist had ik er een regenboog op geknald. Kleur. Dat was het begin van mijn masterpiece. Mag ik het zo noemen? Enigszins wel, denk ik. Er zitten heel veel kleine figuurtjes in die ik anders apart op 1 schilderij zou maken. Ik geef hier heel veel aandacht aan.
Het zijn niet echt gebeurtenissen die samenkomen op dit doek. Het is eerder een heel sterke verbeelding van wat ik ervaar op mijn leeftijd, in dit leven. Het is anders dan een gewoon karakter tekenen. Het is een soort samenvatting van hoe ik de tijd ervaar, hier, op dit moment, in de wereld. Er zit heel veel symboliek in. Het hoofd is een heel groot Incamasker. Oudere volkeren, gemixt met alles wat in en om mij heen suist en vliegt. Het is eigenlijk een zelfportret. Er staat meditatieve muziek op terwijl ik dit doek maak. Bewust. Ik probeer geen woorden op dit doek neer te zetten.
Voor het eerst in mijn leven is het helemaal ok om die kleuren op te zetten. Voorheen zei ik dat dat allemaal maar werk was. Ooit stond er een interview in de Blend met mij. Met grote letters stond er: ‘Eigenlijk is het allemaal kutwerk wat ik doe’. Voorheen, als ik grote doeken moest gaan inkleuren, gebruikte ik één kleur. Ik kon niet wachten met tekenen. Nu merk ik, doordat ik kleur binnen heb laten komen en een soort tevredenheid voel met waar ik sta in het leven, dat het ok is om meerdere lagen en kleuren op te zetten. Ik wil niet zeggen dat ik er van geniet, dat gaat echt te ver, maar het is wel ok. Ik heb de rust gevonden om dat te doen. Ik denk dat het geduld is. Alsof ik uitgeoefend ben ik een bepaald opzicht. Daar heb ik dus 23 jaar over gedaan. Het is niet de afmeting van het doek, maar de manier waarop ik ermee omga. Dat is nieuw, anders. Vroeger zette ik de ondergrondkleuren gewoon met stift op, maar de intensiteit van acrylverf uit pot is veel sterker. Het was puur gemak. Verf moet ik laten drogen, dat duurt langer. Heel grote vlakken deed ik sowieso wel met verf, maar nu doe ik de kleinere vlakken daar ook mee. Het is helderder. Vroeger vond ik het zonde van mijn tijd.
Het doek wordt zó vet. Ik heb er ook een heel bijzonder gevoel bij, kan nu voor het eerst verbeelden waar ik mij bevind. Ik lees dus echt die figuurtjes, gewoon voor mezelf. Er komt zoveel beeldtaal bij me naar binnen, het doet heel veel met me. Ik kan niet uitleggen wat er staat, nu nog niet. Maar dat hoeft ook niet.
Masterpiece…een vervolg
Het doek is af. Ik ben ondergedoken geweest voor twee weken. Shit…de tijd gaat te snel.
Dat is toch eigenlijk ook heel kort? Het is nog steeds een zelfportret. Als je dit doek gaat lezen, dan stap je in mijn wereld. Een schilderij zonder woorden, maar met heel veel symboliek en karakters. Er is een centraal persoon die in stilte zit terwijl er veel gebeurt. Veel trillingen, een verbintenis tussen twee mensen die je in zijn handen ziet.
Het was niet lastig om er geen woorden in te zetten, ik zat echt op een andere planeet terwijl ik dit maakte. Duidelijker dan dit kan ik mijn wereld op dit moment niet verbeelden. Het centrale punt, links en rechts. Een overduidelijk Boxie-figuur. Het is een samenvoegsel van alles wat nu speelt. De ogen zijn nu rood doorlopen. Dat was heel lang niet zo, dat heb ik als laatste toegevoegd.
En nu? Ik was volgens mij een jaar of 17 geleden in Miami. Dat was een van de laatste steden die ik aandeed tijdens mijn trip, via Zuid-Amerika. Ik zag daar zulke vette galeries. Die waren zo groot en ook die doeken die daar hingen waren zó fucking groot. Het enige wat ik dacht was dat ik daar ook ooit zou hangen. Hoe cool zou het zijn om met dit doek, het doek waar alles in samenkomt, een soort zelfportret, naar Miami te gaan.
Vincent Vlasblom gaat naar die stad, volgende maand. Hij heeft dit doek gezien, maar vindt het zo mooi dat hij het niet mee wil nemen. Hij kent de mensen van de galerie niet, wil het risico niet nemen, eerst kennis maken. Er gaan wel vier andere werken van mij mee. Of die daar gaan hangen is nog de vraag, niks is zeker.
Wordt vervolgd…